از کنکور متنفرم، از اینکه فکر میکردم همه چی از جمله وبلاگ نویسی رو بخاطرش فرستادم تعطیلات، و بعد میفهمم یک سری چیز ها دیگه قرار نیستن به من برگردن!
شاید به اندازه خیلی های دیگه ننوشته باشم، خاطره نداشته باشم، اما هر چیزی که از اینجا دارم برام تا آخر عمر ارزشمند می‌مونه!
از بیان و کاربرهاش ممنونم که یادم دادن وقتی غمگینم بنویسم و وقتی خوشحالم ثبتش کنم، یاد گرفتم صحبت کنم، بخونم و بشنوم.
و در آخر اعتراف می‌کنم اونقدری که از افراد اینجا و تجربیاتشون استفاده کردم و در رشد و شخصیت من تاثیرات مثبت داشت، که پدر و مادرم هیچوقت برای اینجوری بزرگ کردن من وقت نداشتن!
سپاسگزار و غمگینم.
